Пра Бабруйск

 

Таццяна Барысік — не проста госць у Бабруйску. Гэтую зямлю яна заве роднай. З Бабруйшчыны, з вёскі Круглоніва, што за Глушай, паходзіць маці пісьменніцы. У гэтай жа вёсцы, паводле Таццяны, на могілках ляжаць тры пакаленні ейных продкаў.

Напрыканцы 90-х гадоў Таццяна цягам некаторага часу працавала на Бабруйшчыне сацыяльным педагогам.

Бабруйск і Бабруйшчына займаюць асаблівае месца ў сэрцы пісьменніцы.

«Неяк у інтэрв’ю ў адказ на пытанне „Што для вас Магілёў?“ я сказала — 120 км ад Бабруйска. Менск — прыкладна тое самае. Бабруйск — у цэнтры. Менавіта Бабруйск я лічу самым родным горадам», — кажа Таццяна.

​

Пра працу

​

Таццяна скончыла Магілёўскі дзяржаўны ўніверсітэт імя А.Куляшова, факультэт дашкольнага выхавання. Некаторы час працавала настаўнікам. Цяпер пісьменніца працуе аператарам сістэмы ачысткі стокаў. Праца зусім не рамантычная і не літаратурная, а цяжкая і шкодная. Але Таццяна кажа, што трымаецца за яе, бо гэта магчымасць мець больш-меньш нармальны заробак. А ўтрымліваць маладой жанчыне трэба не толькі сябе, але і маленькую дачку. Адначасова Таццяна займаецца літаратурай, хоць часу на творчасць не шмат — працаваць даводзіцца і ўдзень, і ў начныя змены.

«Вось так і спрабую жыць паралельнымі жыццямі — працаваць і зарабляць грошы і рабіць тое, чаго душа прагне. Часам думаеш спыніцца, але… нешта ад некуль прыходзіць, і тады немагчыма не пісаць», — кажа пісьменніца.

У школу Таццяна вяртацца не плануе. Кажа, што школа не дала ёй нічога ні для кішэні, ні для душы.

«Замала плацяць, зашмат патрабуюць, — апісала Таццяна сваю працу ў школе. — Я працавала сацыяльным педагогам, а гэта яшчэ і небяспечна. Калі аднойчы прыйдзеш у чарговую „небяспечную“ сям’ю і атрымаеш сякерай па галаве, ніхто за гэта адказваць не будзе, бо афіцыйна мяне туды ніхто не пасылаў, але ж сацыяльныя педагогі вымушаныя хадзіць па паталагічных сем’ях».

 

Пра творчасць

​

Друкавацца Таццяна Барысік пачала напрыканцы 90-х гадоў у Бабруйскай раённай газеце — там з’явіліся ейныя вершы. Але яшчэ раней, у студэнцкія гады, Таццяна пачала пісаць байкі.

Распавяла бабруйчанам пісьменніца і пра кнігу, за якую атрымала прэмію Гедройца — «Жанчына і леапард». Гэта зборнік апавяданняў, заснаваных на рэальных гісторыях з жыцця. Госці вечарыны даведаліся, што большасць прататыпаў герояў Таццянінай прозы жылі ці жывуць на Бабруйшчыне.

У сваёй творчасці пісьменніца імкнецца распавесці пра жыццё тых звычайных людзей, што жывуць штодня побач з намі, не пра зорак, а пра тых, пра каго не пішуць у газетах і не паказваюць на тэлебачанні.

«Я пішу пра самых звычайных людзей, — кажа Таццяна. — Ні на радыё, ні на тэлебачанні я не бачу такіх, як я, не бачу і не чую жывых людзей і іх праблем».

З беларускіх творцаў Таццяна любіць чытаць Юрыя Станкевіча, Еву Вежнавец, Уладзімера Арлова, Андрэя Федарэнку. Адзін з самых любімых — Абрам Рабкін, бабруйскі мастак і пісьменнік, які нядаўна пайшоў ад нас у лепшы свет…

Акрамя гэтага, Таццяна любіць літаратуру афрыканскіх народаў каланіяльнага часу. І кажа, што знаходзіць у ёй шмат агульнага з нашым светам. Маўляў, змяні імёны — і ніхто не здагадаецца, што гэта напісана не тут.

Піша Таццяна па-беларуску. Як пажартавала пісьменніца, па-расейску можа пісаць пратаколы на працы.

«Але вершы і кнігі — на роднай мова. Душа гаворыць па-беларуску».

​

Пра беларускую вёску і людзей

​

У словах, як і ў творах Таццяны Барысік — шмат непрыкрытай і часта горкай праўды жыцця. Мова Таццяны — сакавітая, багатая на прымаўкі і мясцовыя бабруйскія выразы. Усё гэта пісьменніца атрымала ў спадчыну ад сваіх продкаў з Круглоніва.

Пра сучасную беларускую вёску Таццяна з сумам кажа, што, на жаль, яна ўжо не тая, што была.

«Узгадваю старых, што раней на вёсцы жылі. Якія ж цікавыя людзі былі! Разумныя, кемлівыя, з гонарам. Шляхта, я б сказала. Цяпер жа — набрыдзь з усяго былого Савецкага Саюза, часта тыя, што больш нідзе не спатрэбіліся», — зазначае Таццяна.

А самае сумнае, паводле Таццяны, што людзі — што ў вёсках, што ў гарадах беларускіх — сталіся абыкавымі.

«Водгуку нуль часта. Хоць крычы, хоць разарвіся — ніхто не рэагуе», — кажа Таццяна.

 

Марына МІХНЕВІЧ.

​