Настаўнік і дарадца

Лявону Міхайлавічу Анціпенку, журналісту, літаратару, краязнаўцу

Так здарылася ў маім жыцці, што ў свой час я “захварэў” на краязнаўства. Шклоўская раённая газета “Ударны фронт” заўсёды шмат увагі ўдзяляла гэтай тэматыцы. З цягам часу з’явілася жаданне і самому паспрабаваць сябе ў якасці аўтара.

Першапачаткова свае паведамленні я рабіў па – руску і супрацоўнікі газеты перакладалі іх на беларускую мову. Гэта мяне неяк бянтэжыла. І вось, у чарговы раз, я завітаў у рэдакцыю ўжо з беларускамоўным артыкулам. Тагачасны рэдактар, Лявон Міхайлавіч Анціпенка, запрасіў ў свой кабінет і пачаў моўчкі чытаць мой рукапіс. Я ўважліва паглядаў на Лявона Міхайлавіча, які нахіліўшыся над маімі паперамі, пачаў амаль у кожным сказе выпраўляць памылкі. Хутка чырвоны колер рэдактарскага пяра запоўніў усе мае аркушы, і я з напружаннем і сорамам чакаў, чым гэта ўсё скончыцца. Лявон Міхайлавіч па – ранейшаму моўчкі нешта абдумваў і нічога не гаварыў. Чакаючы адмоўнай рэакцыі я не вытрымаў і першы запытаў: “Напэўна мне больш ніколі не трэба нічога пісаць?” І нечакана пачуў у адказ: “Пішы! У цябе павінна атрымацца”. Такога прысуду я не чакаў.

Пасля гэтай падзеі я стаў больш пільна цікавіцца беларускай гісторыяй, культурай, усім тым, што датычыць Беларусі. Паступова з’явіліся новыя артыкулы ў раённай газеце, потым у іншых газетах і часопісах. Матэрыялы па краязнаўству ўвайшлі ў кнігі і гісторыка - краязнаўчыя зборнікі. Мяне пачалі запрашаць да ўдзелу ў рэгіянальных, рэспубліканскіх і міжнародных канферэнцыях. Гэта паспрыяла таму, што ў мяне з’явіліся сябры – аднадумцы ў розных кутках Беларусі і за яе межамі.

Беларуская мова, як ўвогуле беларусшчына, зрабіла вялікі ўплыў на фарміраванне майго светапогляду. Набытыя веды дапамаглі мне задумацца над сэнсам жыцця, больш убачыць дабра і справядлівасці, шанаваць бацькоў, любіць і берагчы Радзіму. Асобнае месца на гэтым маім шляху належыць творчасці Лявона Міхайлавіча:

Мне Богу рана спадзявацца,

Бо мала спраў, а больш надзей.

І можа нават гэтак стацца,

Што не памножыцца падзей.

А пойдзе ладам з ласкі Бога –

Яго штораніцы прасі.

Пакуль не збаўлены зямнога,

Цярпліва ты свой крыж нясі.

Калі абыдзешся без грэху

У гэтым немачным жыцці,

То адгукнешся ў небе рэхам,

За ім імкніся і ляці.

Ці магчыма, каб гэтыя словы Лявона Міхайлавіч, як і ўся яго творчасць, не закранула пачуццё чалавека?

Лявон Міхайлавіч Анціпенка па- ранейшаму з’яўляецца маім галоўным настаўнікам і дарадцам. Жадаю шаноўнаму Лявону Міхайлавічу добрага здароўя, шчасця і асалоды ад творчага натхнення!

Удзячны вам, што не прагналі,

Цярпліва рукапіс чыталі,

Памылкі, сказы выпраўлялі,

І толькі потым прамаўлялі.

Удзячны Вам за шчырасць і праўдзівасць,

За слова мудрае, цярплівасць,

За тое, што разглядзелі захапленне,

Да краязнаўства падтрымалі далучэнне.

Удзячны Вам за добрую навуку,

За тое, што першым падаеце руку,

За асалоду пры размове

І творчасць, што гучыць на роднай мове.

Ваш вучань Аляксандр Грудзіна,

Шклоўская арганізацыя ГА “Таварыства беларускай мовы імя Францішка Скарыны”.